عشق الست

داوود رقی می گوید: در کنار امام صادق علیه السلام نشسته بودم آنحضرت آب خواست. وقتی برایشان آوردند کمی از آن را آشامیدند و دیدم که گلویشان را بغض گرفته و چشمانشان پر از اشک شده و خیلی ناراحت هستند سپس به من گفتند: ای داوود! لعنت خدا بر قاتل حسین. هرکسی که آب بیاشامد و عطش ابی عبدالله را یاد کند و بر قاتلانش لعنت کند خداوند برای او صدهزار حسنه می نویسد و صد هزار سیئه را از او محو می کند و صد هزار درجه از مراتب اجر و ثواب به او خواهد داد و آن ثواب ها به مقدار ازاد کردن هزار بنده است و روز قیامت، خدای متعال او را در جایی از بهشت قرار می دهد که آرام و راضی و خشنود ش عشق الست...

مرحوم شیخ جعفر شوشتری می گوید: اگر دشمن بی خرد، اباعبدالله علیه السلام را از آب محروم کرد در عوض، خداوند چهارگونه آب را به آن حضرت بخشید:  اول اینکه جاری شدن آب اشک چشمان محبان را بر او روا داشت و خدای متعال اشک چشمان گریه کنندگان بر حسین علیه السلام را گرامی نمود، و اجر و عنایت خاصی به درگاه خدا دارند. لذا اباعبدالله علیه السلام کشته شده اشک ها توصیف می شوند، از اینرو در احادیث آمده هرنوع جزع و فزع و گریه زاری مکروه است جز بر حسین علیه السلام و اشک و گریه بر او موجب اجر و ثواب است. {1} دوم اینکه آب حَیَوانِ بهشت {2} مخصوص حسین است. آبی که آغشته به قطرات اش عشق الست...

سیده حسنی حسینی: در بحار الانوار ( ج 45، ص319) نقل شده است که یک مرد از اهل کوفه گفت: وقتی که سپاه ابن زیاد از کوفه به طرف کربلا حرکت کردند من وسایل و ابزار و مقداری آهن آلات را با خود بردم و با اولین گروه وارد کربلا شدم. آن‌ها خیمه های خود را نصب کردند و من هم خیمه ام را در کنار نهر علقمه نصب کردم و هرچه را که برای آن‌ها لازم بود انجام می دادم. نیزه‌هایشان را تیز می‌کردم، میخ‌های خیمه‌های آن‌ها را به زمین می‌زدم و ... و بابت هر کاری مزدی می‌گرفتم. تا اینکه جنگ میان سپاه ابن سعد و امام حسین علیه‌السلام و اصحابش شروع شد و آن‌ها را از آب محروم کردند و حسین ع عشق الست...

وای به حال  “ تن ”  هایی که تو را در اوج  “ تنهایی ”  رها کردند تو  ماندی  و  ،  تنها  “ هفتاد و دو شمس ”                                                         ح.ر صادقی عشق الست...

یهو وسط خنده خشکش زد و خنده‌اش قطع شد رفت تو خودش، صورتش سرخ شد… حس خجالت و حیا و احساس گناه رو می شد به وضوح تو چشماش دید… طوری که انگار یه گناه بزرگی مرتکب شده همه‌مون جا خوردیم! واسه چند لحظه تو سنگر سکوت حاکم شد… بعدِ یه کم، با قیافه جدی گفت: بچه ها بسه دیگه. بریم واسه خواب. همه تعجب کردیم! چی شد مگه؟! ما که چیز بدی نگفتیم! داشتیم مثل همیشه شام گوجه و خیار می‌خوردیم و عراقی‌ها رو مسخره می کردیم که بیچاره ها با اینکه کباب میخورن اما بازم حریف ما نمیشن! نه غیبتی بود و نه تهمتی و نه هیچی دیگه، پس چرا حاجی بهش برخورد و بهو دیگه نخندید؟ یا اللهی گفتیم و از عشق الست...